Perspectief Coaches
mens- en organisatieontwikkeling

Werkwijze

Samen gaat het beter leerden we al van Bert en Ernie. Toch vergeten we dat in ons latere professionele leven vaak. Zeker als het gaat om complexe vraagstukken. Vaak denken en werken we dan elk vanuit ons eigen perspectief in plaats van in co-creatie met alle belanghebbenden inclusief de eindgebruiker (klant). Perspectief coaches doet dat anders, zeker als het gaat om complexe maatschappelijke vraagstukken die zich op wijkniveau voordoen.  Bijvoorbeeld trajecten op (voor)scholen over partnerschap met ouders.

Wij starten dit soort  trajecten altijd met een fase van “ontdekken wat er leeft en werkt” (www.ontdekkenwatwerkt.nl) door in gesprek te gaan met zoveel mogelijk betrokkenen in de wijk. In deze gesprekken staat het definiëren van een gezamenlijke “bedoeling” centraal. Deze bedoeling dient als vertrek- en referentiepunt voor al het verdere handelen. Wij zien de bedoeling als een punt waarin eigenlijk alle informatie ligt opgeslagen om in het hier en nu de juiste eerstvolgende stap te zetten (bron: Wouter Hart). Maar niet als een vastgesteld eindresultaat. Door deze gezamenlijk start organiseer je vanaf het begin eigenaarschap en grotere verbinding bij alle betrokkenen in de wijk. Ook formuleren we in gezamenlijkheid een aantal leidende principes.

Leidende principes zien wij als een instrument om een goede balans te vinden in afspraken waar er begrip en respect is voor de positie en belangen van de betrokken wijkbewoners en organisatie (professional). Het is daarom wezenlijk om ze in gezamenlijkheid te formuleren, zodat het de leidraad is waarmee je dan samen aan het werk gaat (co-creëren). 

Het is onze ervaring dat als vertrekken vanuit de gezamenlijke bedoeling bij de start het enthousiasme groot is maar er komt een moment van ongemak, wij noemen dat het verduren van het ongemak.  Nogal wat mensen geloven niet in een procesmatige aanpak. Ze zijn bang voor Poolse landdagen, controle verlies of directies die vrezen dat er niets zinvols uitkomt. Anderen nemen de uitnodiging aan en zetten schoorvoetend een stapje buiten de wereld die zij kennen. Vanuit wat er nodig is om waarde toe te voegen aan de bedoeling gaan ze open kijken naar wat zich aandient. Daarmee komt er ruimte om te experimenteren met wat eventueel kan werken en met wie ze verbinding kunnen maken om op die manier bij te dragen. Toch blijkt  bij elk stapje buiten de ‘comfortzone’ wordt je wereld iets groter en ontstaan er nieuwe en vaak niet voorziene mogelijkheden. Daar zit het begin van ‘het andere’ wat we willen ontdekken en wat nodig is om dat complexe vraagstuk echt op te lossen.